Έρως... όπως Φωτογραφία

Πριν μερικά χρόνια, στο ωραίο ισόγειο καφέ του Μουσείου Μπενάκη της Πειραιώς, έγινε μία συνάθροιση φωτογραφική με ομιλητή τον σπουδαίο θεωρητικό Πλάτωνα Ριβέλλη. Κάποια στιγμή, εμπνευσμένη από τα λεγόμενα του, τόλμησα να κάνω μία παρένθεση λέγοντας, "Η φωτογραφία είναι σαν τον έρωτα" αποσπώντας χαμογελαστές αντιδράσεις. Η φράση δεν αποτελούσε μία στιγμιαία έμπνευση αλλά μία διαπίστωση η οποία προήλθε από διάφορες εμπειρίες και ενδελεχείς σκέψεις περί φωτογραφικής τέχνης.

Κατά την πρώτη επαφή, τα πρώτα μαθήματα ή γενικώς συναντήσεις φωτογραφικές, όλοι ξεκινούν με ανεξάντλητο ενθουσιασμό και οίστρο για δημιουργία και νέα, άγνωστα πράγματα. Οι ορμές εν γένει ασυγκράτητες! Οι μήνες, ή τα χρόνια, περνούν, ο ενθουσιασμός αρχίζει να εξανεμίζεται, εμφανίζονται ερωτηματικά στο μυαλό, κάποιοι δοκιμάζουν να αλλάξουν δασκάλους ("ίσως αυτό να φταίει για τον υποτονικό ενθουσιασμό...").

Στην αντίπερα όχθη, υπάρχουν οι πιο λίγοι, οι οποίοι όχι μόνο δεν χάνουν τον πολυπόθητο ενθουσιασμό, απεναντίας ο τελευταίος αντικαθίσταται σταδιακά από βαθύτερα συναισθήματα, βιώματα και γνώσεις. Εμβαθύνουν, εντρυφούν ολοένα και περισσότερο, δεν υπάρχουν αμφιβολίες, ερωτήματα.

Ο αδίστακτος χρόνος περνά και οι πρώτοι σιγά-σιγά, συστηματικά, χάνουν την έμπευσή τους, τον δημιουργικό ειρμό τους, προσπαθούν να αποδώσουν κάπου το φταίξιμο ώσπου το τέλος του έρωτά τους για την τέχνη της φωτογραφίας επέρχεται αναπόφευκτα.

Ενώ οι άλλοι, στωϊκά και - συνήθως - πιο σιωπηλά, συνεχίζουν αδιάκοπα να δημιουργούν, να κατανοούν την Ουσία της Τέχνης της Φωτογραφίας. Και είναι εντέλει αυτοί που μένουν, οι άλλοι απλώς προσπερνούν... όπως στον Έρωτα!

(αναδημοσίευση από παλαιά τεύχη του περιοδικού "Φωτογράφος")