Χάθηκε η ποίηση;

Πριν λίγες μέρες μου τηλεφώνησε ένας ρομαντικός ερασιτέχνης φωτογράφος και κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας μου είπε με μία αγαθή, ποιητική θλίψη ότι είναι “μόνος” σε αυτό που κάνει, που βλέπει, που φωτογραφίζει. Η απαισιόδοξη, ισοπεδωτική απάντηση θα ήταν “ναι, πράγματι, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην σύγχρονη τέχνη” (βέβαια κάποιος σοφός κάποτε είπε πως “ο πεσιμιστής είναι ο οπτιμιστής με τα γεγονότα”...) και πολλά γεγονότα θα αποδείκνυαν την αλήθεια μία τέτοιας απάντησης. Δεν είναι φερ' ειπείν θλιβερό να επισκέπτεσαι πέντε διαφορετικές εκθέσεις φωτογραφίας σε μία μέρα και στο τέλος της βραδυάς να συνειδητοποιείς ότι δεν σε άγγιξε συναισθηματικά, δεν σε συγκίνησε εσωτερικά ούτε μία εικόνα;

Σήμερα ζούμε στην φωτογραφική κυριαρχία των μεγεθών, μεταξύ άλλων. Πόσο αλλόκοτα ηχούσε στα ώτα μου όταν πανεπιστημιακός καθηγητής φωτογραφίας κατά την παρουσίαση διαφόρων σύγχρονων φωτογράφων, ανέφερε σε κάθε εικόνα το μέγεθος του τυπώματος! Και θυμάσαι τότε σε πόσο μικρά τυπώματα εκτίθεται η υπέροχη πιπεριά του Edward Weston, τα ονειρικά τοπία του Josef Sudek, τα μελαγχολικά πορτρέτα της Julia Margaret Cameron. Εικόνες γεμάτες μελωδία. Για το πού οδεύει η σύγχρονη τέχνη και τους προβληματισμούς περί μεγέθους, ουσίας και αξίας έχουν ήδη γραφτεί και ειπωθεί πολλά αξιόλογα.Δεν είναι σκέψεις πρωτόλειες.

Η ποίηση δεν χάθηκε. Κι υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι και ουσιαστικοί γνώστες των τεχνών που αναζητούν ακόμη στο έργο τέχνης το συναίσθημα προς απογοήτευση της εγκεφαλικής απολυταρχίας. Για λόγους κατανοητούς αλλά και δυσνόητους ενίοτε, πολλά κυκλώματα τέχνης, εκθεσιακοί χώροι, εκδότες επενδύουν σε εικόνες δίχως ποίηση. Απλώς η ποίηση σήμερα δεν είναι της... μόδας.

(αναδημοσίευση από παλαιά τεύχη του περιοδικού "Φωτογράφος")