Η αξία της αστυνομικής φωτογραφίας

Λευκωσία, Καλοκαίρι 2009:

Κυριακή μεσημέρι, στην περιβόητη οδό Λήδρας. Η ζέστη δυσβάσταχτη, στους δρόμους πηγαινόερχονται πρόσωπα διαφόρων εθνοτήτων, περιποιημένες Ασιάτισες, άντρες Ασιάτες που έχουν βάλει τα καλά τους, Ευρωπαίοι άλλων χωρών, δύσκολα ακούς ελληνικά, φαίνεται πως οι ντόπιοι έχουν προτιμήσει τη δροσιά των κυπριακών παραλιών. Αναντίρρητα άλλες συνήθειες, ήθη & έθιμα.

Είσαι στον 11ο όροφο γνωστού πολυκαταστήματος και παρατηρείς από ψηλά, μέσα από τις πελώριες, σκονισμένες τζαμαρίες το συνονθύλευμα καταστάσεων και πραγμάτων: μιναρέδες, βυζαντινές εκκλησιές, διαφορετικές σημαίες, φτωχικές πολυκατοικίες με σχισμένες τέντες, εντυπωσιακά αρχιτεκτονήματα και τόσα άλλα. Αδημονείς καθώς πλησιάζει η ώρα να βρεθείς στην... απέναντι πλευρά. Στα “κατεχόμενα”. Και τότε συνειδητοποιείς το ασύλληπτο: δεν έχεις πάνω σου το διαβατήριό σου, κανένα έγγραφο με την μικρή αυτή φωτογραφία που να αποδεικνύει ότι είσαι αυτός που ισχυρίζεσαι πως είσαι. Μοναδικό έγγραφο, ένα επίσημο που σου έχει χορηγηθεί από την ελληνική αστυνομία αντί της απωλεσθείσας ταυτότητας. Δεν έχει όμως φωτογραφία.

Μία νεαρή μελαχρινή Τούρκισσα, στο σημείο ελέγχου, σου απαντά κοφτά αλλά σαφέστατα με μία φράση, “όχι, ή ταυτότητα ή διαβατήριο”. Βέβαια, πώς να περάσεις με έγγραφο, κι ας είναι επίσημο, δίχως φωτογραφία;

Ξαφνικά, για μία στιγμή στην αιωνιότητα, η μικρή, πεζή αστυνομική φωτογραφία απέκτησε την ύψιστη σημασία!

© Ιωάννα Βασδέκη

(αναδημοσίευση από παλαιά τεύχη του περιοδικού "Φωτογράφος")