Τήκω ομού μέταλλα

Πριν λίγες εβδομάδες ανακοινώθηκε, έτσι απλά, η συγχώνευσις του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης με το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Πριν λίγους μήνες γνωστό πολιτιστικό περιοδικό της χώρας “συγχώνευσε” την φωτογραφία με την γενικότερη κατηγορία των εικαστικών.

Σχήμα οξύμωρο φαντάζει σε μία εποχή που σε όλον τον πλανήτη διοργανώνονται φωτογραφικά φεστιβάλ, κυκλοφορούν αμιγώς φωτογραφικά περιοδικά, πανεπιστήμια φωτογραφίας σφύζουν από ζωή και τόσα άλλα. Μόνο αυτό το καλοκαίρι έχουμε στο Χιούστον των ΗΠΑ το περιβόητο Fotofest, στην γαλλική Αρλ τις Φωτογραφικές Συναντήσεις, στην Ισπανία το Photoespana, στην Πολωνία 4 παράλληλα διαφορετικά φωτογραφικά φεστιβάλ και τόσα άλλα.

Αναμφισβήτητα υπάρχει μία σύγχυση στις τέχνες σήμερα και η ευκολία του φωτογραφικού μέσου περιπλέκει την κατάσταση ακόμη περισσότερο. Εκατοντάδες εικαστικοί φωτογραφίζουν και πολλοί φωτογράφοι μπαίνουν στα λημέρια της σύγχρονης εικαστικής τέχνης, υφαίνοντας έτσι ακόμη έναν μεγαλύτερο ιστό καλλιτεχνικής σύγχυσης. Άλλοτε τα αποτελέσματα είναι ποιοτικά (όπως στην περίπτωση, φερ' ειπείν, του εικαστικού David Hockney) κι άλλοτε υποτονικά.

Σύγχυση εννοιών, κατηγορίων & ορίων υπάρχει σε πολλούς κλάδους, ακόμη και στον χώρο της λογοτεχνίας όπως εύστοχα επισημαίνει και αναλύει ο σημαντικός καθηγητής λογοτεχνίας Δημήτρης Δημηρούλης.

Η σύγχυση όμως αυτή δεν δικαιολογεί και την συγχώνευση. Είναι γνωστό ότι η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί που αρχίζει του άλλου, ακόμη και στην σημερινή συγκεχυμένη κατάσταση ορίων υπάρχουν όρια διότι αλλιώς θα οδηγούμασταν στο χάος. Όταν αυτά τα όρια τείνουν να καταργηθούν, υπάρχει πρόβλημα. Και δεν γίνεται στην εποχή μας απλώς να ρίχνουμε όποια μέταλλα μας βολεύουν στην χοάνη και να τα λιώνουμε όλα μαζί!

(αναδημοσίευση από παλαιά τεύχη του περιοδικού "Φωτογράφος")

© Ιωάννα Βασδέκη