Το αληθινό “δέντρο”

“Οι φωτογραφίες και οι τάφοι είναι τόσο λυπηρά κι αξιολύπητα όταν η γενιά που τα αγάπησε έχει φύγει.” Τα λόγια αυτά που έγραψε πριν πολλά χρόνια η μοναχή Γαβριηλία μου διάβασαν πριν λίγες ημέρες και σκέφτηκα πόσο επίκαιρα είναι στην ψηφιακή εποχή μας (την ίδια προφανώς δεν την απασχολούσε η τέχνη της φωτογραφίας, είχε αφιερώσει όλη της την ζωή σε αγαθοεργίες στην Ινδία). Σκέφτηκα τις χιλιάδες “αϋλες” εικόνες των πίξελ που σήμερα κοιτάζουμε χαρούμενοι μέσα από τις ψηφιακές μας οθόνες – τις απειροελάχιστες που τυπώνουμε – και το τί χειροπιαστό θα βρουν από μας οι άνθρωποι του μέλλοντος. Πώς θα τις βλέπουν, τί συμβατές τεχνολογίες θα έχουν μετά από 100-200 χρόνια, πώς θα τις ανακαλύψουν ως αρχαιολογικά ευρήματα του μέλλοντος; Σε ποιό μπαούλο της γιαγιάς θα βρουν μετά τον θάνατό της ιερά φυλαγμένα οικογενειακά πορτρέτα; Το πολύ-πολύ να βρουν κανά usb στικάκι το οποίο θα'ναι τόσο παρωχημένο τεχνολογικά που δεν θα υπάρχει καμία περίπτωση να το ανοίξουν να δουν τα αρχεία!

Είμαστε η πρώτη ψηφιακή γενιά. Η οποία όμως σκέφτεται αρκετά τί ακριβώς θα αφήσει από τις μνήμες της στους μελλοντικούς ανθρώπους; Το ζήτημα δεν αφορά μόνο την φωτογραφία. Ακόμη κι αναλογιστούμε τα έπιπλα και τα ευτελή υλικά από τα οποία κατασκευάζονται τα περισσότερα. Οι παλαιοί μας παρέδωσαν υπέροχες αντίκες από αληθινό ξύλο, από αληθινά δέντρα, εμείς τί θα παραδώσουμε σε 200-300 χρόνια; Πριονίδια; Ξέρω, υπάρχουν τόσα άλλα... οικολογικά, οικονομικά κοκ. Σήμερα όμως χάνεται κάτι πολύ πολύτιμο μπροστά στα μάτια μας: το αληθινό “δέντρο”, η αληθινή φωτογραφία, η αλήθεια των πραγμάτων.

Υ.Γ.: Εμείς τί θα αφήσουμε όταν θα έχουμε φύγει στις επόμενες γενιές;...

(αναδημοσίευση από παλαιά τεύχη του περιοδικού "Φωτογράφος")