Έρως... όπως Φωτογραφία
Πριν μερικά χρόνια, στο ωραίο ισόγειο καφέ του Μουσείου Μπενάκη της Πειραιώς, έγινε μία συνάθροιση φωτογραφική με ομιλητή τον σπουδαίο θεωρητικό Πλάτωνα Ριβέλλη. Κάποια στιγμή, εμπνευσμένη από τα λεγόμενα του, τόλμησα να κάνω μία παρένθεση λέγοντας, "Η φωτογραφία είναι σαν τον έρωτα" αποσπώντας χαμογελαστές αντιδράσεις. Η φράση δεν αποτελούσε μία στιγμιαία έμπνευση αλλά μία διαπίστωση η οποία προήλθε από διάφορες εμπειρίες και ενδελεχείς σκέψεις περί φωτογραφικής τέχνης. Κατά
Homo Fotograficus*
Τις τελευταίες δεκαετίες οι επιστήμονες παρακολουθούν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την εξέλιξη κι ανέλιξη ενός νέου είδους, του homo fotograficus. Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες έρευνες, επιβεβαιώνεται ότι πρόκειται για ένα ον πολυσχιδές το οποίο δύναται να κατηγοριοποιηθεί αναλόγως τα χαρακτηριστικά που το διέπουν. Συγκεκριμένα, οι μελέτες αποδεικνύουν πως γενικά το ον αυτό: παρατηρεί συνήθως οξυδερκώς τη λεία του, κουβαλά πάντοτε μαζί του το τρίτο μάτι (οι επιστήμονες παραπέμπουν
Οικονομική κρίση, πολιτιστική έκρηξη (;)
Έχετε προσέξει (ειδικά όσοι κινείστε στους πιο εικαστικούς χώρους) τον καλλιτεχνικό οργασμό που μοιάζει να έχει καταλάβει τους τελευταίους μήνες την πρωτεύουσα τουλάχιστον; Πριν λίγες ημέρες εγκαινιάστηκε μεγαλόπρεπα η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών του Ωνάσειου Ιδρύματος, το Athens Photo Festival και η Photobiennale 2010 Θεσσαλονίκης μιλά για χιλιάδες επισκέπτες, ανοίγει ξαφνικά τις πύλες του το λεγόμενο Athens House of Photography (ειρήσθω εν παρόδω, τολμώ να σημειώσω ότι έχω υψη
Μικρός ύμνος στο χαρτί!
Σε μία εποχή όπου πολλά έντυπα εξαϋλώνονται, περικόπτονται ή... χάνουν τη ράχη τους, το αγγλικό British Journal of Photography (BJP) κάνει τη μεγάλη έκπληξη κι αποφασίζει να αναβαθμιστεί και να μεταμορφωθεί σ' ένα πολυτελές μηνιαίο φωτογραφικό περιοδικό με βελτιωμένη ποιότητα χαρτιού. Ένα από τα βασικά επιχειρήματα του εκδότη του Simon Bainbridge έγκειται στην ίδια τη φύση του χαρτιού! Δηλαδή; Το BJP μετά από 146 (!) χρόνια παρουσίας ως εβδομαδιαίο περιοδικό ποντάρει στα πλεο
“Low profile”
“Όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει”, έλεγε τόσο αληθινά ο ποιητής Σεφέρης. Ότι Έλληνες διαπρέπουν σε πανεπιστήμια και νοσοκομεία της αλλοδαπής, ως καθηγητές και γιατροί, είναι πλέον μία φράση κλισέ. Ότι ο Έλληνας όταν φεύγει από την χώρα δείχνει έναν καλύτερο εαυτό, είναι επίσης μία διαπίστωση τετριμμένη. Ότι επισήμως συνεχίζουμε να προωθούμε διαρκώς, εκτός συνόρων, το “αθάνατο” αρχαίο πνεύμα και πολιτισμό, αποτελεί πλέον την γνωστή, οξύμωρη καραμέλα που πιπιλίζουμε εδώ και
Το αληθινό “δέντρο”
“Οι φωτογραφίες και οι τάφοι είναι τόσο λυπηρά κι αξιολύπητα όταν η γενιά που τα αγάπησε έχει φύγει.” Τα λόγια αυτά που έγραψε πριν πολλά χρόνια η μοναχή Γαβριηλία μου διάβασαν πριν λίγες ημέρες και σκέφτηκα πόσο επίκαιρα είναι στην ψηφιακή εποχή μας (την ίδια προφανώς δεν την απασχολούσε η τέχνη της φωτογραφίας, είχε αφιερώσει όλη της την ζωή σε αγαθοεργίες στην Ινδία). Σκέφτηκα τις χιλιάδες “αϋλες” εικόνες των πίξελ που σήμερα κοιτάζουμε χαρούμενοι μέσα από τις ψηφιακές μας
Η τέχνη είναι δύναμη
Πριν 73 χρόνια, ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών, ο Pablo Picasso, συγκλονίστηκε από μία τραγωδία κι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του και στην τέχνη του που η(οι) πολιτική(οι) τον άγγιξε προσωπικά τόσο έντοντα, ώστε να τον ωθήσει να δημιουργήσει ένα από τα πιο σπουδαία αριστουργήματα του 20ου αιώνα, το έργο-σύμβολο, την “Γκερνίκα”. Γυναίκες που ουρλιάζουν, νεκρά μωρά, αλλόκοτες γραμμές, τεχνητό και αληθινό φως... ένα έργο σοκαριστικό. Πού είναι η δύναμή του
Η μικρή μας μεγάλη χώρα
Στο διεθνές φωτογραφικό στερέωμα η Ελλάδα αρχίζει τα τελευταία χρόνια να κάνει πιο αισθητή την παρουσία της. Δεν είναι λίγοι, οι κατά τ' άλλα ειδήμονες της σύγχρονης φωτογραφίας, που ευγενικά απαντούν σε σχετική ερώτηση, κατά τη διάρκεια διεθνών φεστιβάλ, ότι δεν γνωρίζουν “δυστυχώς κάποιους Έλληνες δημιουργούς” ή μπορεί και να γνωρίζουν δύο-τρία ονόματα. Πρόσφατα ένας σημαντικός Ευρωπαίος επιμελητής σχολίασε ότι δεν έχει ταξιδέψει στην Ελλάδα ποτέ προς αναζήτηση σύγχρονης τέ
Ακατάλληλο για ανηλίκους
Ένα καλοκαίρι, πολλά χρόνια πριν, τρεις φίλες αποφάσισαν να... απολαύσουν επί ώρες τις αθηναϊκές παραλίες. Στο γυρισμό, η τρέλλα της νιότης τις παρακίνησε να επιστρέψουν σπίτια τους μέσα από έναν αρκετά ασυνήθιστο δρόμο. Ήταν απόγευμα αλλά η ζέστη ήταν ακόμη δυσβάσταχτη, οι παραλίες έσφυζαν από κόσμο, τα αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και οι τρεις φίλες ξεκίνησαν το οδοιπορικό τους μη γνωρίζοντας τί τις προσμένει. Καθώς περπατούσαν αμέριμνες, ξάφνου ξεπρόβαλ
Χάθηκε η ποίηση;
Πριν λίγες μέρες μου τηλεφώνησε ένας ρομαντικός ερασιτέχνης φωτογράφος και κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας μου είπε με μία αγαθή, ποιητική θλίψη ότι είναι “μόνος” σε αυτό που κάνει, που βλέπει, που φωτογραφίζει. Η απαισιόδοξη, ισοπεδωτική απάντηση θα ήταν “ναι, πράγματι, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην σύγχρονη τέχνη” (βέβαια κάποιος σοφός κάποτε είπε πως “ο πεσιμιστής είναι ο οπτιμιστής με τα γεγονότα”...) και πολλά γεγονότα θα αποδείκνυαν την αλήθε