“Low profile”

“Όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει”, έλεγε τόσο αληθινά ο ποιητής Σεφέρης. Ότι Έλληνες διαπρέπουν σε πανεπιστήμια και νοσοκομεία της αλλοδαπής, ως καθηγητές και γιατροί, είναι πλέον μία φράση κλισέ. Ότι ο Έλληνας όταν φεύγει από την χώρα δείχνει έναν καλύτερο εαυτό, είναι επίσης μία διαπίστωση τετριμμένη. Ότι επισήμως συνεχίζουμε να προωθούμε διαρκώς, εκτός συνόρων, το “αθάνατο” αρχαίο πνεύμα και πολιτισμό, αποτελεί πλέον την γνωστή, οξύμωρη καραμέλα που πιπιλίζουμε εδώ και δεκαετίες (δεν είναι όμως σα να δηλώνουμε παράλληλα ότι το “αθάνατο” έχει προ πολλού πεθάνει;!;).

Όλα όμως αποτελούν ταυτόχρονα μία απόλυτη ακύρωση του σύγχρονου πολιτισμού που παράγει η χώρα και μία αναίρεση των σπουδαίων μυαλών που έχουν παραμείνει ή επιστρέψει στην αυτοκαταστροφική Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει μικρογραφικά και στον χώρο της φωτογραφίας.

Υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι που παράγουν διακριτικά, ενίοτε σχεδόν σε επίπεδο incognito, σημαντικό φωτογραφικό έργο, δίχως να το διατυμπανίζουν με φανφάρες. Είναι ενδιαφέρον ότι άνθρωποι όπως ο Πλάτων Ριβέλλης ή ο Γιάννης Σταθάτος επέλεξαν να συνεχίσουν το έργο τους μακριά από το μεγάλο αστικό κέντρο της πρωτεύουσας και να δημιουργήσουν τη βάση τους σε ένα νησί. Ενδιαφέρον αλλά κι ερμηνεύσιμο... Καλύτερα να είσαι “low profile”, όπως σχολιάζει εύστοχα και ο Πλάτων Ριβέλλης.

Είναι καιρός να αρχίσουν να προβάλλονται τα μυαλά που πραγματικά αξίζουν, να ξεφύγουμε από τη μοιρολατρική σχεδόν προσήλωση στον αρχαίο Έλληνα, να κρατήσουμε τις μεγάλες προσωπικότητες εδώ και τους δώσουμε τον χώρο που τους αναλογεί προκειμένου να δημιουργήσουν εντός συνόρων αυτά που θα δημιουργούσαν αν είχαν φύγει για τα ξένα!

(αναδημοσίευση από παλαιά τεύχη του περιοδικού "Φωτογράφος")