Τέχνης άσχετο, έρωτος σχετικό

Περιφέρομαι στην έκθεση του αμερικανού Meyerowitz η οποία εγκαινιάστηκε πρόσφατα μετά τη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Μπροστά μου καλαίσθητες έγχρωμες φωτογραφίες δρόμου της αστικής αμερικανικής πραγματικότητας του '70. Προσεγμένα κάδρα, σύλληψη ιδιαίτερων βλεμμάτων, παράξενη ειρωνία. Από το μυαλό μου περνούν σαν σποτάκια σε fast forward οι εικόνες άλλων γνωστών σήμερα φωτογράφων του ιδίου φωτογραφικού genre κι αναρωτιέμαι σιωπηλά ποιός επηρεάστηκε 'άραγε' από ποιόν; Ποιός ήταν μεταγενέστερος, υπάρχει ή όχι το πρωτόλειο στην τέχνη, έχει τελικά όμως σημασία αν υπάρχει;

Τους προβληματισμούς μου διακόπτει ο ερχομός ενός ζευγαριού που με παρόμοιο ζήλο μελετά τις φωτογραφίες δίπλα μου. Οι πορείες μας συναντούνται, η νεαρή με προσπερνά ευγενικά για να δει την επόμενη φωτογραφία κι εγώ βρίσκομαι αφηρημένα στην θέση που εκείνη βρισκόταν λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα, πλάι στον σύντροφό της. Εκείνος γυρνά προς το μέρος μου, δίχως όμως να αποτραβήξει ακόμη το βλέμμα του από την φωτογραφία και μου μιλά τρυφερά για την εικόνα. Χαμογελώ αμήχανα, κοιταζόμαστε σχεδόν συνομωτικά με το έτερον του ήμισυ και γελάμε καθότι εκείνος ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει τί έχει συμβεί.

Για λίγο κοιταχτήκαμε κι οι τρεις κι εγώ απομακρύνθηκα σκεπτόμενη ποιές είναι εκείνες οι συγκυρίες, οι τυχαίες ή μοιραίες συναντήσεις, οι κατάλληλες ή ακατάλληλες στιγμές, οι λεπτές ισορροπίες που καθορίζουν τελικά με ποιόν ή ποιάν μοιραζόμαστε τη ζωή μας... Ξάφνου οι φωτογραφίες του Meyerowitz μπήκαν σε δεύτερη μοίρα...

(αναδημοσίευση από παλαιά τεύχη του περιοδικού "Φωτογράφος")

© Ιωάννα Βασδέκη